Από το αγαπημένο μου Blog ταξιδιάρικο πουλί....
Αρχές του Δεκέμβρη γίνονται τα καλύτερα ταξίδια. Οι βροχές του φθινοπώρου είναι πια μακριά, το κρύο είναι τσουχτερό αλλά ωραίο και μπορείς να απολαύσεις όλα τα πολυσύχνα μέρη του κόσμου έρημα από ορδές τουριστών. Αν είσαι τυχερός και το μέρος προσφέρεται, μπορεί να δεις μέχρι και χιόνι (επόμενη ανάρτηση)! Άσε που πας ενάντια στο ρεύμα ξενιτεμού των γιορτών που αμπαλάρεται σε πακέτο με τις υπέρογκες τιμές των πάντων! Αυτά όλα περίμενα αλλά και πάλι ο κόσμος ήταν πολύς. Ίσως επειδή σκέφτηκαν όλοι σαν και μένα.
Η πόλη βίωνε τον ερχομό των γιορτών. Όπως όλες οι πόλεις του Ρομαντικού Δρόμου της Βαυαρίας ζει και αυτή έντονα, με χριστουγεννιάτικες αγορές, κανονικές και μεσαιωνικές, και πολλή μπύρα με λουκάνικα! Μια ευκαιρία για ανάπαυλα και ξεφάντωμα.

Το στοιχείο κιτς της πόλης περιείχε βόλτα με άλογα και συνοδεία μουσικής με άφθονη μυρωδιά αλόγων. Κυκλοφοριακό χάος στο κέντρο της παλιάς πόλης αλλά όχι από αυτοκίνητα.
Τα περισσότερα αξιοθέατα βρίσκονται στην παλιά πόλη, 2.5 χιλιόμετρα βόλτας μέσα σε μια γιορτινή λαοθάλασσα. Φαντάσου τι θα γίνεται εκεί γύρω στα χριστούγεννα.

Η παράδοση λέει ότι όποιος γυρίσει τρεις φορές το Χρυσό Δαχτυλίδι της Νιρεμβέργης έχει τύχη και θα πραγματοποιηθεί η επιθυμία του. Περισσότερο μου φάνηκε ένας πονηρός τρόπος της δημοτικής αρχής να έχει καθαρά τα κάγκελα στην Hauptmarkt, το κεντρικότερο σημείο της παλιάς πόλης.

¨

Όταν κάποιος μιλάει για την πόλη σκέφτεται το gingerbread, τα παιχνίδια, τα χριστούγεννα και τη Δίκη. Είναι τα χαρακτηριστικά της. Πέρα όμως από αυτά, η παλιά πόλη στη σκιά του κάστρου αποκαλύπτει γοτθικές εκκλησίες, όμορφα σπίτια, δρομάκια για βόλτα και ατμόσφαιρα μεταξύ μεσαιωνικού και μοντέρνου.

Η παλιά πόλη, η Altstadt, διασχίζεται από τον ποταμό Pegnitz και περικυκλώνεται από πέτρινα ανακαινισμένα τείχη. Τα αυτοκίνητα κυκλοφορούν μόνο περιμετρικά, εξορισμένα εντελώς από το κέντρο. Εγκαταλείπω τα πολύβουα πλήθη και διακλαδίζομαι στα στενά δρομάκια ως άλλη μεσαιωνική κόρη εκτροφέας χηνών που πάει να βρει τον αγαπημένο της σιδερά στις παρυφές του παζαριού.

Ο χειμωνιάτικος ήλιος λούζει την κλαίουσα ιτιά που βυθίζεται στο ποτάμι. Από εδώ φαίνεται η ξύλινη Γέφυρα του Δήμιου. Στο μυαλό μου έρχεται η ξύλινη γέφυρα της Λουκέρνης και συνειδητοποιώ πόσες αναρτήσεις χρωστάω.

Ανεβαίνω στο Αυτοκρατορικό Κάστρο. Όλες οι άνοδοι θέλουν κόπο. Ασθμαίνω. Δίνω ακόμα μια νοερή υπόσχεση να ξεκινήσω γυμναστική. Η ευχάριστη ζέστη που δημιουργεί το ανέβασμα έρχεται σε αντίθεση με το τσουχτερό κρύο που επικρατεί.

Γυμνά δέντρα στο χειμωνιάτικο τοπίο με φόντο το κάστρο.

Τα τείχη της πόλης έχουν μήκος 5 χιλιόμετρα και περιλαμβάνουν 5 πύλες. Το μεγαλύτερο μέρος τους υπάρχει άθικτο και ανακατασκευασμένο.

Πάω να παίξω κυνηγητό με το σιδερά αλλά μήπως μου κλέψουν τις χήνες μου?

Παλιά και νέα πόλη έτσι όπως φαίνεται ψηλά από το κάστρο.

Η κάθοδος από το κάστρο με ξαναφέρνει στην καρδιά της παλιάς πόλης. Περιποιημένα όλα, όσο φτάνει το μάτι, μου φέρνουν στη μνήμη τις χιλιάδες αυθαίρετες μικροκατασκευές στις ταράτσες και τα μπαλκόνια των σπιτιών της Αθήνας, με το δάσος των κεραιών και τα σκουριασμένα σίδερα. Ωχ! είπα σίδερα και ξέχασα το σιδερά (και τις χήνες!).

Γοητευτικοί αρχιτεκτονικοί ρυθμοί και ένας χειμωνιάτικος ήλιος που παίζει κρυφτό στα παράθυρα.

Δρομάκι - κόσμημα που με κάνει να ζηλεύω. Πεντακάθαρο, στολισμένο, τακτικό. Ούτε ένα σκουπιδάκι, ούτε ένας ξεχειλισμένος κάδος (από σκουπίδια των γειτόνων και της παραπέρα γειτονιάς), ούτε μια γλάστρα να χάσκει άδεια από το φυτό που ο περαστικός ζήλεψε και έκλεψε...

Από χηνού ξαναμεταμορφώνομαι σε ταξιδιάρικο πουλί και ξαποσταίνω στις στέγες των σπιτιών για να θαυμάσω τη λεπτομέρεια του αγοριού στη γωνία του κτηρίου. Ντελάλης είναι μάλλον που ετοιμάζεται να ανακοινώσει τις αποφάσεις του βασιλιά. Έχει γούστο ο σιδεράς-μου να ήταν μεταμφιεσμένο το πριγκηπόπουλο και τώρα να με ψάχνει για να με κάνει γυναίκα του! Από χηνού πριγκήπισσα, για φαντάσου! Λες?

Καθώς πέφτει το σούρουπο και τα πρώτα φώτα ανάβουν η πόλη μοιάζει ακόμα πιο όμορφη. Αν είχα χρόνο θα έπαιρνα ένα από τα ποδήλατα για να κάνω βόλτα (αλλά πρέπει να πάω να συμμαζέψω αυτές τις χήνες).

Να το το κτήριο που με εντυπωσίασε. Λήψη από μπροστά.

Φαντάζομαι στα υπόγεια του κελάρια με μπύρα, δροσερούς πέτρινους τοίχους και μοναστηριακά τραπέζια. Ίσως και ψητές χήνες.

Το σούρουπο απλώνεται πολύ γρήγορα. Δεν προλαβαίνω να αποτυπώσω τα δρομάκια. Σε λίγο η φωτογραφική μου μηχανή θα βγει εκτός μάχης. Γέρικη και παρωχημένη, δεν αντέχει τη νύχτα.

Γιορτινές, στολισμένες με φροντίδα οι προσόψεις.

Προχωράω κι εγώ γρήγορα, μέρος ενός προγράμματος που μου φωνάζει να μη μένω πίσω. Αλλά εγώ καθυστερώ και μετά τρέχω ασθμαίνοντας να τους προλάβω. Δε με νοιάζουν τα προγράμματα, με νοιάζουν οι στιγμές.

Έσπασα το κεφάλι μου να θυμηθώ γιατί έβγαλα αυτή την αδιάφορη (και κουνημένη) φωτογραφία. Δε μπορεί, μουρμούριζα. Έχω πάντα κάποιο σκοπό και κάποιο στόχο εγώ... Θυμήθηκα μετά από μερικές ασκήσεις εξουδετέρωσης του Αλτσχάιμερ.

Πολύ απλό. Αυτό που για μας είναι καθημερινή ρουτίνα, για τους κατοίκους της πόλης γίνεται μόνο νόμιμα και για λόγους που έχει σχεδιαστεί να εξυπηρετούν κάτι. Δηλαδή, το μαύρο αυτοκινητάκι που είναι παρκαρισμένο μισό πάνω στο πεζοδρόμιο, το κάνει επειδή, αν προσέξετε, η πινακίδα από πάνω του το επιτρέπει! Μάτι παρατηρητικότητας η χηνού, ε?

Η ομορφότερα στολισμένη πρόσοψη κτηρίου που έχω δει. Τι φαντασία είχε αυτός που το έκανε! Τι επιλογή χρωμάτων σε contrast με το γκρίζο χρώμα των τοίχων! Τα δώρα λαμπύριζαν στα φώτα του δειλινού και στραφτάλιζαν στον πρωινό ήλιο. Ακόμα μια φωτογραφία που ήταν κατώτερη της πραγματικότητας.

Τελειώνω τη βόλτα μου έχοντας μπροστά μου μια χαριτωμένη δεσποινίδα, χειμωνιάτικα ντυμένη με την τσάντα της. Πηγαίνει για άλλα trendy ψώνια με τη μαμά της. Ήταν χάρμα οφθαλμών, αδικημένη κι αυτή από την αδυναμία της φωτογραφικής μηχανής να αποτυπώσει τη γλύκα της.

Πάω να μαζέψω τις έρημες τις χήνες.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΝΙΡΕΜΒΕΡΓΗ

Μπορεί να φαίνεται μια μεγάλη αθώα αλάνα. Ίσως ο χώρος parking ενός εκθεσιακού κέντρου. Δεν είναι όμως. Φέρει βαριές τις μνήμες της πόλης. Το μέρος χωρίζεται στα δύο από τον Grosse Strasse (Μεγάλο Δρόμο) πλάτους 60 μέτρων.

Μπορείς να τον περιηγηθείς από ένα πλαϊνό κυκλικό δρόμο. Να μπεις, να κάνεις το γύρο και να φύγεις. Αριστερά και δεξιά θα δεις δέντρα, σαν μικρό δάσος.

Βρίσκεται έξω από τη Νιρεμβέργη, λίγο πριν μπεις στην πόλη καθώς έρχεσαι από το Μόναχο. Είναι το μέρος που έκαναν οι Ναζί τις παρελάσεις τους (Marzfeld). Άψογοι σχηματισμοί, επίδειξη τάξης, πειθαρχίας και δύναμης. Στα δυτικά του Μεγάλου Δρόμου ο αρχικός μεγαλεπήβολος σχεδιασμός προέβλεπε ένα γιγαντιαίο στάδιο χωρητικότητας 400.000 θέσεων. Η κατασκευή του όμως σταμάτησε μετά από την αρχική ανασκαφή και έμεινε η τρύπα να θυμίζει όπως τόσα και τόσα απομεινάρια ενός αντριχιαστικού παρελθόντος.

Η Νιρεμβέργη πλήρωσε το ότι υπήρξε, λόγω της θέσης της, το κέντρο του μεσαιωνικού εμπορίου και η ανεπίσημη πρωτεύουσα της Αγίας Ρωμαικής Αυτοκρατορίας. Οι Ναζί διάλεξαν την πόλη για τις κομματικές τους συγκεντρώσεις και την έκαναν το κέντρο της ναζιστικής ιδέας. Οι συσπειρώσεις στρατευμάτων, the Nuremberg rallies, γίνονταν ανελλιπώς κάθε χρόνο στην πόλη από το 1927 έως το 1938. Όταν ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία το 1933 οι παρελάσεις έγιναν ακόμα πιο επιβλητικές αποτελώντας μέρος της προπαγάνδας της ναζιστικής ιδέας.

Στη βεράντα του κτιρίου αυτού, εκεί που φαίνεται ένας άνθρωπος ακουμπισμένος στα κάγκελα, στεκόταν ο Χίτλερ και έβλεπε την παρέλαση των Ναζί χαιρετώντας με το γνωστό τρόπο. Φανταστείτε άψογες παρατάξεις να καταλαμβάνουν όλο το μεγάλο οδόστρωμα.

Βρήκα μια φωτογραφία της εποχής εκείνης.

Η πόλη στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο κατείχε ένα μεγάλο μέρος της στρατιωτικής παραγωγής αεροπλάνων, υποβρυχίων και τανκ. Τα εργοστάσια καταλάμβαναν ένα μεγάλο μέρος των περιχώρων και οι εργάτες ήταν σκλάβοι της εποχής. Από το 1943 - 1945 βομβαρδίστηκε αρκετές φορές. Στις 2 Γενάρη του 1945 το μεσαιωνικό κέντρο της πόλης βομβαρδίστηκε από την αγγλική και αμερικανική αεροπορία. Μέσα σε μία ώρα καταστράφηκε το 90%  της πόλης και σκοτώθηκαν πολλοί κάτοικοι. Ακολούθησαν επόμενες επιθέσεις και μέχρι το Φλεβάρη του ίδιου χρόνου 6000 κάτοικοι της πόλης υπολογίζεται ότι σκοτώθηκαν. Παρόλα αυτά μετά τον πόλεμο η πόλη ξαναχτίστηκε από την αρχή και απέκτησε σε ένα βαθμό την προηγούμενη εικόνα της. Μερικά από τα μεσαιωνικά κτίρια που βλέπει κάποιος διάσπαρτα στο κέντρο είναι ανακατασκευασμένα από τα αρχικά.

Το 1945 - 1946 στο κτίριο αυτό έγινε η δίκη που έμεινε συνοπτικά στην ιστορία ως η Δίκη της Νιρεμβέργης. Γυρίστηκε και ομώνυμη εξαιρετική ταινία (Judgment at Nuremberg). Το κτίριο ήταν από τα λίγα όρθια κτίσματα που άφησαν οι βομβαρδισμοί του πολέμου. Φάντασμα της πόλης όπου 10 χρόνια πριν ψηφίστηκαν οι αποκαλούμενοι Nurnberger Gesetze (Νόμοι της Νιρεμβέργης) οι οποίοι δικαιολογούσαν τη σύλληψη και εξολόθρευση των Εβραίων πολιτών της χώρας.

Στην Αίθουσα Δικαστηρίου 600 (Schwurgerichtsaal 600) δικάστηκαν όσοι Ναζί κατάφεραν να συλληφθούν και πολλοί από αυτούς καταδικάστηκαν σε θάνατο. 22 Ναζί ηγέτες και 150 υφιστάμενοι δικάστηκαν και καταδικάστηκαν ως minimum εξιλέωση για το θάνατο εκατοντάδων Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Έχω κάνει πολλά ταξίδια μέχρι τώρα. Εκείνο που θυμάμαι να έχει χαραχτεί στη μνήμη μου ανεξίτηλα ήταν το ταξίδι στην Κρακοβία το οποίο περιλάμβανε επίσκεψη και ξενάγηση στο στρατόπεδο του Άουσβιτς. Πιστεύω ότι κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος θα πρέπει στη ζωή του να προγραμματίσει μια φορά ένα ταξίδι για να περιηγηθεί το στρατόπεδο.

Η Σοβιετική Ένωση εκείνα τα χρόνια ήθελε η Δίκη να γίνει στο Βερολίνο αλλά η πόλη επιλέχτηκε από τους συμμάχους για πρακτικούς αλλά κυρίως για συμβολικούς λόγους. Η αίθουσα ήταν μεγάλη, κατάλληλη για τέτοια δίκη και υπήρχε διαμορφωμένη φυλακή στο πίσω μέρος του συγκροτήματος.

Σχεδιάστηκαν και επόμενες δίκες οι οποίες όμως δεν έγιναν ποτέ γιατί αναδύθηκε στο μεταξύ ο Ψυχρός Πόλεμος που πάγωσε τα πάντα.

Δυτικά της παλιάς πόλης ένας περίπατος μισής ώρας αποκαλύπτει το μεσαιωνικό κοιμητήριο του Αγίου Ιωάννη. Σε αντίθεση με τους ομαδικούς τάφους που φέρνει η μνήμη, το κοιμητήριο πολλών επιφανών και μη κατοίκων της Νιρεμβέργης θυμίζει περισσότερο χαριτωμένο κήπο.

ΤΟ MARRIAGE CAROUSEL ΤΗΣ ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗΣ

Ο Hans Sachs (1509-1576) γεννήθηκε και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη Νυρεμβέργη. Παρότι το επάγγελμα του ήταν υποδηματοποιός, έγινε τελικά Master Singer και πέρασε στην ιστορία ως ο μεγαλύτερος master singer της Γερμανίας. Δημιούργησε πάνω από 6000 έργα, τραγούδια, ποιήματα και κωμωδίες.

Ανάμεσα στα ποιήματα που έγραψε ήταν το «Bitter-sweet Married Life». Παραθέτω λίγη από την αγγλική μετάφραση.

God be praised and honored
who has given me a god-fearing wife
with whom I have lived for twenty-two years
God gave me a home even longer
Although in my married life
both sweet and sour have often happened
'My wife' is heaven and hell, devil and angel, peace and strife.

Στο ποίημα αυτό ο Hans Sacks περιγράφει τα διάφορα στάδια του γάμου, από την πρώτη στιγμή της έλξης και του έρωτα, μέχρι τις διαρκώς αυξανόμενες δυσκολίες και τελικά τη μάχη με το θάνατο.

Το ποίημα, γεμάτο ομορφιά αλλά και τρόμο, αποτέλεσε έμπνευση και μοντέλο για ένα μπρούντζινο σιντριβάνι, γνωστό ως Marriage Carousel (Ehekarussell) το οποίο βρίσκεται μπροστά από τον Λευκό Πύργο (Weisser Turm) στην Παλιά Πόλη της Νυρεμβέργης και αποτελεί πλέον μέρος της.

Το σιντριβάνι φτιάχτηκε το 1984 από τον γλύπτη Juergen Weber και προκάλεσε πολλές έριδες στο δημοτικό συμβούλιο, τόσο για το κόστος όσο και για τη χρησιμότητα του.

Ομολογώ ότι αδημονούσα να γνωρίσω τη Νυρεμβέργη περισσότερο για το ιστορικό βάρος που έφερε ως πόλη. Εκεί είχα εστιάσει. Η πόλη των Ναζί και της Δίκης.  Όταν όμως αντίκρυσα το σιντριβάνι πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Ίσως επειδή δεν είχα ασχοληθεί εκ των προτέρων με αυτό που θα έβλεπα. Δεν το ήξερα. Στη βόλτα μου λοιπόν στην πόλη, πρόβαλε ξαφνικά το σιντριβάνι και όταν κατάλαβα, μάλλον όταν υποψιάστηκα τι έβλεπα, μου σηκώθηκαν οι τρίχες.

Όπως γράφω πάντα, η πραγματικότητα είναι ή πολύ καλύτερη ή πολύ χειρότερη από τις φωτογραφίες που βγάζω. Και εδώ το ίδιο ισχύει. Στο ταξίδι αυτό είχα, για πρώτη φορά, μαζί μου μια βιντεοκάμερα. Αν κάποτε μάθω να τοποθετώ βίντεο στις καταγραφές ιστολογίων, ίσως το βάλω για να φανεί πόσο το σιντριβάνι είναι εφιαλτικότερο των φωτογραφιών.
Στην πρώτη φωτογραφία της εισαγωγής απεικονίζεται ο ποιητής να πανηγυρίζει με την Παρθενικότητα.

Η έλξη και η ανεμελιά είναι το πρώτο ενσταντανέ.

Η φροντίδα των παιδιών και οι υποχρεώσεις του γάμου ακολουθούν.

Η παραμέληση του εαυτού και η αδιαφορία έπονται.

Η τυρανία, ο πόνος, η καταπίεση και ένα σωρό άλλα ουσιαστικά...

Τρώγοντας τις σάρκες τους μέχρι το θάνατο.

Εφιαλτικό? Απευκτέο? Αναγνωρίσιμο?

ΠΙΝΟΝΤΑΣ ΚΑΠΝΙΣΤΗ ΜΠΥΡΑ ΣΤΟ BAMBERG

Βρίσκομαι στο Bamberg, κάπως ξαφνικά και απρογραμμάτιστα. Πρώτο δεκαήμερο του Δεκέμβρη βρίσκω την πόλη στολισμένη για τα καλά να περιμένει τα Χριστούγεννα. Όπως και όλη η Βαυαρία.

Klein-Venedig (Little Venice). Άλλη μία Μικρή Βενετία. Πόσες υπάρχουν άραγε διασπαρμένες στον κόσμο? Φέτος (ξανα)είδα τη δική μας της Μυκόνου (κουτσαίνοντας από ένα διάστρεμμα και με διάθεση να φουντάρω στα νερά), της Santa Monica στο Los Angeles (καθοδόν για την απομυθοποίηση αυτής της χαζής πόλης) και αυτή του Bamberg. Η τελευταία νομίζω ότι ήταν η καλύτερη προσομοίωση. Τα ξύλινα σπίτια των ψαράδων κατά μήκος της μιας πλευράς του ποταμού Regnitz χρονολογούνται από τον 19ο αιώνα.

Η πόλη περικυκλώνεται από τον ποταμό. Ούτως ή άλλως αυτός θα εκβάλλει σε 3 χλμ. στον μεγαλύτερο Main. Διαβαίνω τις γέφυρες και νιώθω ότι ζω στο μεσαίωνα. Από πρακτικής απόψεως θα ήταν ευχής έργον να ζούσα τότε για να με αρπάξει ένας ορμητικός καβαλλάρης και να γλυτώσετε μια για πάντα...

Η πόλη βρίσκεται 63 χλμ. βόρεια της Νυρεμβέργης και απέχει λιγότερο από δυο ώρες με το τρένο από το Μόναχο. Δε συγκεντρώνει τις ορδές των τουριστών που πλημμυρίζουν τη Βαυαρία και γι αυτό είναι πιο ήσυχη να την απολαύσεις.

Το κρύο ήταν κάτι παραπάνω από τσουχτερό. Ο άνεμος σφύριζε στα αυτιά μας, οι μύτες μας ήταν έτοιμες να αποκολληθούν και να πέσουν. Αλλά ήταν ωραία...

Εντυπωσιακή η Παλιά Πόλη, άριστα διατηρημένη. Δικαίως αποτελεί το μέρος Μνημείο Κληρονομιάς της Ουνέσκο. Αν δεν ήταν τα αυτοκίνητα, ώρες ώρες θα μπορούσες να πεις ότι είσαι πίσω... πολύ πίσω στο χρόνο...

Βιαστικοί ποδηλάτες και πεζοί κατευθύνονται στη χριστουγεννιάτικη μεσαιωνική αγορά που είναι στημένη σε μια γωνιά της Παλιάς Πόλης. Περίεργο θέαμα αν δεν το ΄χεις ξαναδεί. Πάγκοι με διάφορα φυσικά προιόντα και πωλητές ντυμένοι με μεσαιωνικά ρούχα. Θεατρικό? Θεατρινίστικο? Σίγουρα έξω από τα ελληνικά συνήθη.

Η πόλη προσφέρεται για περπάτημα. Παρά το κρύο και τη μάταιη ελπίδα ότι το περπάτημα θα μας ζεστάνει βολτάρουμε υπό το 0! Ο ουρανός είναι γεμάτος υποσχέσεις χιονιού που δε λέει να πέσει.

Τι να σημαίνει άραγε η επιγραφή? Είναι τόσο όμορφη όμως έτσι όπως ξεπροβάλλει ανάμεσα από τα σπίτια...

Η είσοδος του μικρού καφέ - ρεστωράν μας καλωσορίζει. Στολισμένο χριστουγεννιάτικα και με γιρλάντα κρεμασμένων δώρων στην καμάρα του που τα φυσάει άπονα ο χειμωνιάτικος αέρας.

Η πόλη είναι διάσημη για την καπνιστή της μπύρα, που λέγεται Rauchbier. Η πιο διάσημη είναι η Schlenkerla' s Aecht Schlenkerla από τη ζυθοποιία Heller. Μπορείτε να την πιείτε στην Παλιά Πόλη, στην ταβέρνα Schlenkerla, στην Dominikaner strasse. Από γεύση? Η μπύρα είναι σκούρα και είναι σα να πίνεις μπέικον!

Σκεπάστηκαν έγκαιρα τα αγάλματα στον Κήπο με τα Ρόδα, πίσω από το μεγάλο Επισκοπικό Παλάτι για να προφυλαχτούν από το χειμώνα. Ρόδα και αγάλματα ούτε για δείγμα. Αυτά είναι τα κακά του χειμώνα.

Η όμορφη αυτή πόλη, μέρος του λεγόμενου Ρομαντικού Δρόμου, είναι χτισμένη πάνω σε 7 λόφους, όπως ακριβώς και η Ρώμη. Σε κάθε λόφο υπάρχει και από μια εκκλησία. Βρισκόμαστε στη Ρώμη της Φραγκονίας ή μήπως η Ρώμη είναι απλώς το Ιταλικό Bamberg?

Οι στέγες της πόλης όπως φαίνονται από ψηλά, από τον Κήπο των Ρόδων.

Να και η εξώπορτα ενός χαριτωμένου σπιτιού. Μου θυμίζει ότι ακόμα δεν έχω βάλει τις φωτογραφίες από το παραμυθοχώρι της Ολλανδίας Vollendam. Πρέπει να επανορθώσω σύντομα...

Έφυγα από το Bamberg με την αίσθηση ότι δεν το απόλαυσα όσο ήθελα. Πρέπει να επιστρέψω σε αυτό και σε όλα τα χωριά και κωμοπόλεις του Ρομαντικού Δρόμου. Ένα φθινόπωρο, την αγαπημένη μου εποχή. Δίνω μια νοερή υπόσχεση.

ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΕΣ ΤΟΥ ΡΗΝΟΥ

Rheinfall : Οι καταρράκτες του Ρήνου. Μια πανδαισία νερών και πράσινου! "Πεταγόμαστε" από τη Βασιλεία να τους δούμε... Η πρόσβαση γίνεται από δύο σημεία. Η οργάνωση είναι άριστη. Ελβετία γαρ! Όλα τακτοποιημένα και προγραμματισμένα...



Σπίτια ντυμένα με πρασινάδες που αρχίζουν να αλλάζουν χρώμα! Η παρέα ετερόκλητη. Μεσήλικες "πεθαμένοι". Τους έχω ξανααποκαλέσει έτσι. Άνθρωποι χωρίς φαντασία και χιούμορ! Τι υφίσταμαι αδιαμαρτύρητα ώρες ώρες! Εγώ είδα ένα σπίτι ντυμένο με πρασινάδες που θα ήθελα να τρυπώσω μέσα και να ζήσω εκεί για πάντα. Οι "άλλοι" σχολίαζαν ότι δε συμφέρουν οι πρασινάδες γιατί λερώνουν το βάψιμο και τρυπώνουν ζωύφια και ίσως φίδια! Μπρρρρρ! Οι φουκαράδες! Δε βλέπουν ότι ολόκληρη η ζωή τους έχει χιλιοφαγωθεί από ζωύφια και φίδια! Το σπίτι είδαν !


Τρελαίνομαι για χαριτωμένα σκίτσα! Φωτογραφίζω την πόρτα του εστιατορίου που έχει αυτό το ευφάνταστο σκίτσο πρόσκλησης σε μια γευστική κραιπάλη. Οι "άλλοι" με κοιτάζουν περίεργα. Τι φωτογραφίζω? Την πόρτα! Μα, τι της βρίσκω? Πού να φαντάζονταν ότι ευχαρίστως θα ήθελα να συναντήσω και το σκιτσογράφο!!!


Έχω καημό με τους Νεοέλληνες που είναι με ένα κινητό στο αυτί! Μετά από αιώνες οι μελλοντικοί ανασκαφείς και ανθρωπολόγοι θα μελετάνε ψημένους εγκεφάλους σε ένα μέρος με πολλά νησιά. Παρηγορήθηκα που είδα έναν τουλάχιστον Ελβετό και δη οδηγό να χρησιμοποιεί το κινητό του! Έκπληξη!


Τόνοι νερού που χύνονται αφρισμένοι. Η εικόνα προκαλεί δέος. Ελέγχω τα παπούτσια μου και συγκεντρώνω το μονίμως αφηρημένο μυαλό μου για να προσέχω πού πατάω. Εδώ άμα γλιστρήσεις και πέσεις μέσα... θα βρεθείς στο Άμστερνταμ!

Το φθινόπωρο δεν έχει φτάσει ακόμη εδώ. Κάθομαι και θαυμάζω το ποτάμι. ΄Εχω απομονωθεί. Ακούω μόνο τον ήχο του νερού και τα μάτια μου γεμίζουν από την ομορφιά γύρω μου....

Ηχορύπανση. Οι "άλλοι" σχολιάζουν. "Ε, άμα έχεις δει το Νιαγάρα, αυτό δε σου λέει τίποτα". Η σκέψη μου αποσπάται και σκαριφεί προτάσεις. "Τι να τον κάνεις το Νιαγάρα βρε κακομοίρη? Πεθαμένο τούβλο πήγες, πεθαμένο τούβλο γύρισες. Μόνο για να λες ότι πήγες και να κοκορεύεσαι ότι κάτι είδες. Αλλά με τι εγκέφαλο να το επεξεργαστείς? Μήπως έχεις?"


Αυτός είναι ο ορισμός της παραποτάμιας έπαυλης. Αληθινής έπαυλης, όχι σαν κάτι άλλες που τις αποκαλούμε έτσι για να αυτοσαρκαζόμεθα!





Νάτο το καραβάκι μέσα στην καρδιά του καταρράκτη! "Τι σθένος", αναφώνησα όταν το είδα! Από μακριά, από την προβλήτα παρατήρησης, σου φαίνεται ασύλληπτο που κάποιοι τολμούν να πηγαίνουν εκεί! Μου φάνηκε άκρως παράτολμο. Άσε τον κίνδυνο να βραχείς! Μετά από λίγα λεπτά ήμουν στην ουρά για να πάω εκεί! Οι "άλλοι" σίγουρα είχαν συννεφάκια σκέψεων πάνω από τα (άδεια) κεφάλια τους που έλεγαν "τρέλα με λοφίο"!




Εννοείται ότι σκαρφάλωσα και εκεί! Σιγά μη μου ξέφευγε! Συναγωνίστηκα και έναν ξένο κύριο 80 χρονών με αθλητικό παπουτσάκι που σερνόταν σα σαλιγκάρι στα σκαλιά! Οι "άλλοι" έπιναν τον πέμπτο καφέ σκυλοβρίζοντας τους λίγους που χρονοτριβούσαν με τις περιηγήσεις των καταρρακτών!


Ιδού η καφετέρια με την πανοραμική θέα!




Το καραβάκι μας πάει στην καφετέρια για ευνόητους λόγους. Ο πιο προφανής λέγεται "ερεθισμός ουροδόχου κύστεως από τον πολύ ήχο του νερού". Σαν υπνωτισμένος όλος ο κόσμος αναζητά τις τουαλέτες! Εκεί είδα και το αμίμητο : η είσοδος στις γυναικείες τουαλέτες κοστολογείτο 2 ελβετικά φράγκα. Η είσοδος στις ανδρικές κοστολογείτο 1 και 2 φράγκα! Ανάλογα με τη χρήση!!! Τέλειο? Να ακόμα μια χαώδης διαφορά ανάμεσα στα δύο φύλα!



Η πρόσβαση στους καταρράκτες είναι εύκολη και με τρένο. Λίγα βήματα από την πλατφόρμα του τρένου είναι η προβλήτα επιβίβασης στα καραβάκια. Τα καραβάκια κάνουν δρομολόγια για όλα τα γούστα. Μόνο απέναντι στην καφετέρια, μόνο στην καρδιά του καταρράκτη, μόνο στην άλλη προβλήτα. Άμα θες, παντού. Μπαινοβγαίνεις στα καραβάκια με ένα ενιαίο εισιτήριο και καταλήγεις αναγκαστικά (για τους προφανείς λόγους που είπαμε) στην καφετέρια.




Η καφετέρια λειτουργεί ως πανοραμείο, που λέω κι εγώ. Ρίσκο, αν και ποθητό, να πάρεις μια μπύρα και ένα λουκάνικο. Η ηχητική ροή του νερού μαζί με τη μπύρα είναι επικίνδυνος συνδυασμός!



Αξιοθέατο οι καταρράκτες του Ρήνου, οι μεγαλύτεροι της Ευρώπης. Θα ήθελα να είμαι ένα φύλλο, ένα πλατανόφυλλο, πεσμένο μέσα τους. Να στροβιλίζομαι και να παρασύρομαι χωρίς κανόνες και προγράμματα. Να πιώ τη μπύρα μου στο Άμστερνταμ τελικά. Θα ήμουν το πρώτο πλατανόφυλλο που θα έπινε μπύρα!



Παραλειπόμενο της επίσκεψης στους καταρράκτες, για να μη λένε μερικοί μερικοί για τρέλες με λοφία! Η οξεία παρατηρητικότητα μου συλλαμβάνει έναν συνεπισκέπτη να μαζεύει κάτι από κάτω. Το άγρυπνο μάτι μου τον ακολούθησε στην κοπή ενός φύλλου και στην περιτύλιξη του "κάτι" με το φύλλο και την προσεκτική φύλαξη του στην τσέπη του παντελονιού του. Ως άλλος Σέρλοκ Χολμς βάλθηκα να λύσω το μυστήριο. Ο κύριος απήγαγε ένα τοπικό σαλιγκάρι! Το τύλιξε στο φύλλο για να έχει να τρώει μέχρι να επιστρέψουμε στην Ελλάδα, το προφύλαξε στη ζελατίνα για να μην το σκάσει και το άνοιγε ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να μην πεθάνει από ασφυξία! Μου περηφανεύτηκε ότι σε κάθε ταξίδι που πάει, ψάχνει και φέρνει σαλιγκάρια και τα μεταθέτει κατόπιν στον κήπο του όπου και αναπαράγονται. Εκτός από τους καταρράκτες έμαθα ότι τα σαλιγκάρια είναι ερμαφρόδιτα! Ο κύριος, μου είπε ότι έχει φέρει ένα πολύ ωραίο σαλιγκάρι από τη Σιγκαπούρη (!) που το βρήκε μέσα σε ένα κήπο, το οποίο έχει ρίγες, ανηπαρήχθη και τώρα ο κύριος απολαμβάνει ένα εξαιρετικό θέαμα με πολύχρωμα ριγωτά σαλιγκάρια στον κήπο του!